Selam,
Koca bulana kadar buralarda ne de çok vakit geçirirdim. Kendimi, en yakın dostumu yolun ortasında bırakmış gibi hissediyorum. Gerçekten, bir zamanlar bu blog benim en yakın dostum, sırdaşımdı. En kötü zamanlarımda hoop bir yazı yazıyordum, kafam dağılıyordu. Yorumlar geldikçe, tanımadığım insanlarla paylaştıkça sıkıntılarımı ferahlıyordum. Sonra, birinin beni gerçekten sevdiğini anlayınca "sana hoşçakal demiyorum, şimdilik gidiyorum" dedim galiba bilmeden. Aslında hep yazmak istedim, hatta minik yeğenim için bir blog bile açtım. Yeter ki yazayım, yeter ki içimdekileri yine dökeyim istedim. Olmadı. Minik yeğenimi ne kadar sevsem de anladım ki çocuklarla ilgili bir şey yazmak beni tatmin etmiyor.
Çocuk...
Evlendim de :)
Şu sıralar +40 yaşlardan kim beni görürse "eee ne zaman :kıps:" diyor. "Hiçbir zaman lol" diyorum. "Nasıl hiçbir zaman :O" diyorlar, "bayağı hiçbir zaman :D" diyorum. Kendime zarar vermemi mi istiyorsunuz? "Dünyanın en güzel duygusu ^__________________^" diyorlar, "o yüzden hepiniz çocuklarınıza çok iyi bakıyor, seviyorsunuz ;)" diyorum. Hayır, evleneneli 10 sene geçmiş olsa anlarım. Epi topu 10 ay oldu daha. Neyin peşindesiniz? Çocuk yapacağım, düğün derneğiniz olunca "çocuklara iyi uykular dileriz :)" menşınlı davetiyeler alacağım. Sonra düşünüp duracağım sabimi kime bırakayım diye. Bunu mu istiyorsunuz? Ya da misafirliğe geleceğim size çocuğumla. Çocuk bu, oraya buraya dalacak, her gördüğünü isteyecek. Yanımda "aman olsun, çocuk o" deyip yalandan güleceksiniz, arkamdan "ammmannn ne beter çocuğu varmış" diyeceksiniz. Hayır, yapmayacağım. Bak ülkenin gidişatını bile bir engel olarak sunmuyorum, görüyorsunuz. Siz teyzelerin yüzünden yapmak istemiyorum. Takıntılıyım ben!
Evlilik...
Su çok güzel, sen de gelsene :) Önce soğuk ama girince alışıyorsun, yavaş yavaş gireceksin ki canın yanmasın.
Önceden de yazmışımdır buralara, kocamın 9 senelik bir evladı var. İsmi Zeytin. Ben aşığım ona, o da "kaçan kovalanır" diyor her fırsatta. Sevdirmiyor kendini bana. Kocamla ne zaman yanyana gelsek hemen geliyor "mırmırmırmır"larına başlıyor. Ellerim üstü çiziklerle dolu. Gülü seven, dikenine katlanır atasözünün canlı örneğiyim. Çok seviyorum. 2 hafta önce tatile gittik 6 günlüğüne. 6 günüm ızdırap gibi geldi bana. Zeytin'im evde tek başına kalmıştı çünkü. Kardeşim sağolsun ilgilendi ama ana şefkati gibi olmuyor, biliyorum :P Tatilimizin ilk gününde "Zeytinim, seni çok seviyorum ühühühühüh" diye zırıl zırıl ağladım. Rakıları fondiplememlen alakası yok elbette ki :P Bulunduğumuz yerdeki kedileri sevdim Zeytinimin özlemini dindireyim diye. Çok da başarılı olamadım. Nasıl bir aşk bu? Kim enjekte etti bu zehri damarlarıma?!
"Çocuğun olunca o kediyi napacaksın?!"
"Ellerinin üstündeki çizikler nasıl oldu? Çiçeklerle mi uğraşıyorsun? Ne kedi mi yaptı? Aman Tanrım, kedi değil o zaman o canavar! Niye tutuyorsun ki, at gitsin! Aman alt tarafı bir kedi yaaa ne kadar da abartıyorsun! Bebek yap daha iyi, ileride sana kedin bakmaz ama ;)"
Bebek falan yok, kafanıza bunu sokun. İnandığınız din gibi bu dediğime kayıtsız şartsız inanın.
Vallahi sıkıldım sizden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder