illet

selam vermekte nedense zorlanıyorum. çok samimi olmadığım insanlara selam veremiyorum. 36 dairelik bir apartmanda oturuyoruz ama toplasan on kişiyi geçmez samimi olduklarım ve selam verdiklerim.

ilhan amca bu iki grubun ortasında bir yerlerdeydi.

..........

"Allahım keşke böyle görmeseydim"

bu acı yakarış annemden geldi dün akşam.

dün akşam biz apartman kapısında içeri girmeye çalışırken, iki hafta öncesinde heybetli, dağ gibi ilhan amca'yı çocuk taşır gibi taşıyordu oğlu ve arkadaşı. yürüyemiyordu. çökmüş, zayıflamış, suratı bembeyaz olmuştu. bize bakmış, ben görmedim, bakamadım çünkü suratına. bakış o bakış. acı bir bakışmış anneme göre.

eve çıkana kadar annem aynı şeyi söyledi.

"Allahım keşke böyle görmeseydim"

"baba ya daha geçen hafta bir şeyi yoktu adamcağızın. ne hale gelmiş şimdi!"

babam biliyormuş meğerse kanser olduğunu. ilk hastaneye kaldırdıkları zaman söylemişti bize, ama biz yakıştıramamıştık.

ilhan amca kansermiş. acı ama gerçek.

ilhan amca'yı öyle görünce aklıma hiç tanımadığım, göremediğim anneannem geldi. anneannem de kansermiş, en küçük teyzem dört yaşındayken ölmüş. refik dedem her zaman anlatırdı hava alanında uçağa yetiştirebilmek için sırtında taşımış. ama yetişemeden ölmüş. uçağa binemeden. çocuklarını son bir kez göremeden..

benim aklıma anneannem ve hiç görmediğim o görüntüsü geldiyse annemin de gelmiştir. anneme hiçbir şey söyleyemedim. zaten sorsam da söylemez hiçbir şey. konuşmayı sevmiyor. eve gelince babamın, babaannemin ve annemin konuştuklarını duymamak için odaya kaçtım. ama bu kaçış duymak istemediklerimi duymama engel olamıyor.

kanser çok farklı bir hastalık.

en sevdiğimin de kanser riski taşıdığını öğrendiğim zaman oturup ağlamıştım. onun bundan haberi yok. uzaktaydı, elini tutmak istememe rağmen tutamadım. en azından onun için dua ettim. kabul oldu.

şimdi dua etmekten başka yapabileceğim başka bir şey yok ilhan amca için de.

allah onu sevdiklerine bağışlasın.