iki arada bir derede

canımın sıkıntısıyla uyandım bu sabah. sinirliydim, kusacak gibiydim. oysa herşey güllük gülistanlıktı kaç gündür. canımın sıkıntısını bildiğim halde "bilmemezlikten" gelmek daha çok canımı yakmasına rağmen unutmak en kolayı gibi geldi. yani canımı sıkan her ne boksa, o şeyi yok etmek geldi içimden. sıkıldıkça sıkıldım, kahvaltı yapamadım. kahvaltı yaptıktan sonra içmem gereken vitamin hapını yapmadan içtim. bulantım artıkça arttı.

sokağa attım kendimi. ağlamak istedim oturup bir bankta. ağlayamadım. ağlama duygum yok oldu çünkü. altı ay öncesine kadar sulugöz tahire mode on dolaşırken şimdi, çok çok sinirlenince ağlayabiliyorum. ağlayamadım. hala daha ağlamak istiyorum ama olmuyor.

neden öyle boktan, öyle ottan bir neden ki..
bilip de hayatından çıkaramamak, "belkilerle" yaşamak ayrıca daha da saçma ve boktan.
iki gün öncesine kadar olmayan birşeyin nasıl olup da iki gün sonra tüm benliğimi kapladığı hakkında da bir fikrim yok inanın ki..

konu ne olursa olsun durumum bu. hala daha düşünüyorum, ne yapsam diyorum, su akar yolunu bulur sittir et diyemiyorum. ya olsun ya olmasın.

ikisi de benim için tehlikeli aslında.
kimseye diyemiyorum hiç birşey. ancak böyle, gizli kapaklı, anahtar sözcüklü cümleler kurabiliyorum.
aşk mı? cinsel bir istek mi? yoksa birini yok etmek mi? kilo vermek mi? dişçiye gitmek mi?

bunlardan herhangi biri olabilir beni içten içe çökerten. ama nedir söyleyemem.
itiraf edemediğimi kendime, bir başkasına asla diyemem.
ve ben çok sıkıldım.
bütün gün...
sus sus sus..
en sevdiğimin yanında olmama rağmen sustum.
en sevdiğim bana sordu, söyleyemedim. çünkü "holy, hayır" diyecekti.
bildiğim için alttan aldım.
susmak iyi birşey olmuyor kimi zaman..

çünkü karşındakine anlattığın zaman içinin acıyacağı cümleler kuracak, biliyorsun. en iyisi susmak diyorsun. ama için yine acıyor.

iki ucu çoklu denklem anlayacağın.
ben susmaya devam ediyorum..
belki bir gün konuşurum..